Column 17 – De Noordoostpolder

Thuis
Ik weet niet hoe u zich voelt als u thuis komt in de Noordoostpolder,
maar als ik de wijde velden zie en de geuren van groen ruik bekruipt
me het nare gevoel dat het allemaal nep is. En dan bedoel ik niet de
mensen die hier wonen, maar meer de kleuren van de
aardappelplanten en de rechte lijnen van de velden.
Als u goed kijkt, en dan bedoel ik goed hè, kunt u in de bloembakken
die in de Lange Nering hangen zien dat daar kleine camera’s in
verstopt zitten. Wanneer u er langs loopt wordt u namelijk gescand.
Dit is al een tijdje zo hoor. Weet u nog dat de gemeente zo strikt was
in het handhaven van het vrij houden van de Lange Nering? Dat er
geen reclame mocht komen vlakbij de etalages en dat mensen niet
met de fiets aan de hand door de winkelstraat mochten. Gelukkig zijn
de regels hierin versoepeld. Althans, dat denkt u toch? Helaas, het is
het allemaal gedaan met voorbedachte rade. Geef mensen het
gevoel dat ze vrij zijn en ze zijn als hondjes aan de lijn. Ook toen werd
u al de gaten gehouden. Of dacht u dat dit u zomaar werd gegund?
Want u denkt waarschijnlijk dat er werkelijk naar u geluisterd werd.
Ja hè? Dat was ook zo, maar er stond wel iets tegenover en dat was
absolute controle. Wilt u nog een voorbeeld? De muziekboxen die
onlangs in de Lange Nering zijn geïnstalleerd. Helaas, ook hier zit een
hoog ‘wij hebben u de gaten’- gevoel bij. Want wanneer u omhoog
kijkt, en dat gebeurt sneller dan u denkt, om te horen welke muziek
er wordt gedraaid zijn er camera’s die uw ogen scannen om te zien
dat u zich wel goed gedraagt. In uw ogen ligt namelijk uw hele
geschiedenis, dat weet u toch? En zo kan ik nog wel even doorgaan
en doorgaan en….. Ik schrik in paniek wakker. Ik kijk om me heen. Ja,
ik ben gewoon thuis. Gelukkig, het is maar een droom. Ik woon in de
Noordoostpolder. Ik word niet in de gaten gehouden.
Jacqueline Voskuil