Stanley ter Haar 18 jaar jeugdzorg

Stanley ter Haar 18 jaar jeugdzorg: Ik heb zojuist met tranen in mijn ogen, het formulier ingevuld bij schadefonds. Betreffende “Geweld in de Jeugdzorg”. Het begin van de aanvraag ging heel lekker, naam adres en natuurlijk  het rekeningnummer. Ik dacht, dat is mooi  geregeld, maar niks was minder waar. Op de volgende pagina werd er wat door gevraagd. In welke internaten heb je dan gewoond, welke pleeg gezinnen. En voor ik het wist liepen de tranen over mijn wangen. Tussen neus en lippen door vertel ik wel eens dat ik niet in een huis met een mama en papa ben opgegroeid. Maar of ik dit verhaal ooit op Facebook heb gezet weet ik eigenlijk niet.

Ik denk dat het tijd word om te stoppen met mij zelf schamen, voor zaken die mij overkomen zijn als kind.  Ik denk dat het tijd word dat ik vertel waarom ik begaan ben met het lot van kinderen en/of dat van de wereld. En ik denk dat het duidelijk mag worden, waarom ik misschien een beetje anders ben dan andere mensen.

Al heel jong was de situatie bij mijn adoptie ouders niet meer houdbaar. Het had voornamelijk te maken met dat ik heel erg werd gepest op scholen in Rijssen. Maar ook een adoptie waar ik geen vrede mee had. Jeugdzorg kwam om de hoek en al gauw hadden ze mijn ouders overtuigd dat het beter was dat ik niet meer thuis woonden. Tijdelijk. Mijn moeder is geboren in Duitsland en was de taal nog niet machtig. Ze begreep niet altijd goed wat er gezegd werd, ook hier had jeugdzorg een probleem mee. Mijn vader was Hollander, maar ernstig ziek, ook hier had jeugdzorg een probleem mee. Er werd gewoon op een uithuisplaatsing aangestuurd.

Als ik had geweten wat ze jou aan zouden doen had ik dit nooit gedaan
Mijn Moeder

Na dat mijn ouders uit de ouderlijke macht waren gezet, dit om dat mijn moeder het vertikte mij af te staan en bleef vechten tot de laatste snik. Was ik over geleverd aan het systeem. Ik hoor mijn moeder nog schreeuwen. Het  was tijdelijk. Het is mijn zoon. Ik aan de goden overgeleverd en ging van pleeggezin naar pleegezin, crisisopvang naar crisisopvang. Internaat naar internaat, of verhuisde intern. ik woonde nooit nergens langer dan een half jaar tot een jaar . De ene keer noemde ze het observatie de andere een kennismaking. wat het ook was, het zwerven stopte niet.

Stanley ter Haar 18 jaar jeugdzorg. Dwang, geweld, misbruik.

Elke plek zijn gebrek was zachtjes uitgedrukt. Als je de hel gezien dacht te hebben, kwam je ergens terecht waar het nog erger was. Dwang, geweld, misbruik, door personeel of onder elkaar. Ik wil er niet uitgebreid op ingaan, dit ook om dat er al heel veel bekent is. Vooral meisjes hadden het heel zwaar

 (seksueel) Maar ook ik was niet veilig.

18 jaar had ik met kinderechter, gezinsvoogden, instellingen, jeugdzorg en ga zo maar door te maken. In de tussentijd werd school natuurlijk helemaal niks. In de jaren 90 kwam je vaak terecht op  interne scholen, of scholen waar kinderen een achterstand hadden.  Toen ik 15 jaar was stapte ik voor het eerst op een schip met de naam De Tukker. Dit was een project vanuit de gemeente Enschede in samenwerking met de instelling waar ik verbleef (BJ twente/ Jarabe) Ik ben dat schip opgestapt en er een half jaar ook niet meer af gekomen. Ik vond het geweldig en was eindelijk vrij. Ik begon te begrijpen dat als ik uit de klauwen van jeugdzorg wil komen ik mij moest gedragen een betaalde baan vinden met onderdak. zo werd ik matroos/stuurman en ging ik voor het eerst in mijn leven naar een normale school. Het maritieme academie IJmuiden.

Ik zorgde dus al heel vroeg voor mijzelf en eigen inkomen. Eigenlijk te vroeg. Ook het werken op een schip als jongen van 15 is niet niks. Maar ik deed het wel, ik was een voorbeeld burger alles om maar uit die klauwen van jeugdzorg of andere instanties te blijven. Nog een paar jaar zij ik tergen me zelf. Dan ben je 18 en eindelijk vrij.

Mijn hart gaat uit naar al mijn lotgenootjes. Alle kinderen die op dit moment vast zitten in een bedorven systeem. Mijn hart gaat uit naar de familie, het gemis het eeuwige gemis van elkaar. Het afscheid nemen en eeuwige eeuwige verdriet. Ik ken jullie pijn en zal niet langer zwijgen.

Maar mijn hart gaat ook uit naar mensen die er zijn voor kinderen wanner de ouder zijn overleden. Of het echt niet zelf kunnen. Het probleem is ook het jeugdzorgsysteem. Voor mij zelf heb ik mijn verhaal een plekje kunnen geven.  ik heb hier wel hard voor moeten werken. Soms heb ik er nog wel verdriet van, of maakt het me boos. Ik heb vaak keuzen moeten maken en mij zelf de vraag gesteld wie ik ben, of wat ik wil zijn. Nu ben ik een man waar ik trots op ben. Jeugdzorg eindigt voor mij  ergs, met een happy end.

Wie had dit gedacht. Zonder al deze ervaringen zou ik niet weten wat echt belangrijk is in het leven. Dan zou ik niet begrijpen dat het niet uitmaakt wat je hebt, maar dat het erom gaat wie je bent.  En wat je doet. Nee het was niet makkelijk. Elke kind heeft recht op een veilig gezin en mensen om zich heen die van hem of haar houden. Maar ik denk graag om. Ik ben nu zelfs vader en doe het anders. Zonder verwijten naar mijn ouders overigens.

Mama hou heel veel van jou en begrijp nu ook beter waar jij door heen bent gegaan. Je hebt gedaan wat je kon. Maar jeugdzorg is een beest en wij gaan het in temmen.

Stanley ter Haar

Klik hier om terug te gaan naar de blogpagina.